Lopen als een pinguïn

Genieten jullie ook zo van het winterweer? Ik wel, maar helaas, nog even en we krijgen een dooi-

aanval, dus kwakkelweer, boven en onder nul en dus... gladheid. 

Het pad naar de houthokken op het erf in Zweden 

tijdens dooiaanval aan het begin van een winter.

In de tien prachtige lange winters toen we in Zweden woonden, ben ik altijd wel een paar keer gevallen, vier à vijf keer wel per winter. 

Ondanks de broddar, zoiets als spijkerbanden, maar dan onder je schoenen. Op hard glad ijs heb 

je namelijk nagenoeg niets aan die broddar onder je schoenen. 

                       

 

Peter zei regelmatig tegen me dat de mensen in onze omgeving in Zweden anders lopen en ja, ik zag dat ook wel soms. Een beetje maf vond ik het zoals ze lopen. Totdat ik deze afbeelding (hierboven) tegenkwam en bij mij na jaren eindelijk het kwartje viel. 
Daarom lopen ze "dubbeltjes te zoeken" 😄 
Ze schommelen enigszins, nu begrijp ik het, aldoor het gewicht op het been waar je op dat moment op gaat staan. Zoals ook op het plaatje, als een pinguïn. 

Die winter heb ik als altijd op echt spekglad ijs gelopen, ik moest ook op plaatsen zijn waar niet gestrooid is, waar dan ook. Ik durf het haast niet te zeggen, beetje bijgelovig ben ik wel, maar ik ben, ondanks juist die kwakkelperiodes met vaak ijs, niet één keer meer gevallen! 

Ik haalde zelfs kruiwagens met hout voor de kachel over glad ijs. Ik ben nog steeds dankbaar voor dit plaatje! En achteraf is het ook zo logisch. En het interesseerde me geen zier dat ik er toen ook zo bij liep. 't Viel daar niet op.

Dus mocht het hier ook ijs worden volgende week, dan haal ik die wijsheid maar weer uit de kast. Ze zullen wel denken... Het interesseert me wederom niet. Beter even zo gek lopen dan misschien heel naar neerkomen en maanden moeten revalideren. 

Wie weet heb je iets aan deze tip.

Gon

Pelle, fantastische lieverd...

 Pelle

22-08-2008          25-11-2020

Een herdenkingsblog voor lieve Pelle, fantastische hond, herinneringen ophalen vanaf 17 juni 2019.

Alweer ruim twee maanden geleden dat Pelle is overleden. Een moeilijke tijd wat het gemis betreft, dat is zo enorm groot. De laatste twee maanden voor zijn dood waren ook al moeilijk.

Pelle was een erg aanhankelijke hond, altijd in je buurt, altijd vrolijk, ook tijdens zijn ziekte die ondanks veel bezoeken aan de dierenarts maar niet aan het licht kwam. Wij vinden het een medische misser en dat maakt het extra zuur.

Maar ik ben ook heel erg blij omdat ik/wij hem nog een heel mooie tijd konden geven, al was het wat ons betreft veel te kort. Ik ga eens herinneringen ophalen vanaf dat Pelle bij ons kwam. 

Voor Pelle hadden we Sim en toen zij was overleden spraken we af een paar maanden te wachten met het nemen van weer een oudere hond. We zouden niet gaan surfen op het net. Na niet al te lange tijd kwamen we er achter dat we dat beiden, buiten de ander om, toch gedaan hadden. Het is moeilijk geen hond om ons heen. Maar het meest onwaarschijnlijke was gebeurd, we waren beiden verliefd geworden op Pelle de zwarte cocker spaniel zonder het van elkaar te weten. En dat tussen duizenden honden die langs allerlei wegen te vinden zijn op het net. Pelle heette toen nog Pongo en was naar Nederland gekomen via Stichting Esperanza, hoop voor honden. Hij zat in opvang bij Maureen in Smilde, wachtend op zijn gouden mand.

Sim moesten wij onverwacht snel in laten slapen tijdens het pinksterweekend en moesten een eind met haar rijden naar een dienstdoende arts. Van Sim thuis in laten slapen kon geen sprake zijn. Nog twee dagen wachten was geen optie meer. Daarbij was het dichtstbijzijnde dierencrematorium, dat altijd het hele jaar open is, juist die week gesloten en moesten we veel verder rijden naar een ander crematorium en dat was in Smilde. 

We kwamen er later achter dat het crematorium en de plek waar Pelle in opvang zat slechts ongeveer een kilometer uit elkaar waren. En dat allemaal nogal behoorlijk ver van huis. 

Was dit wel toeval...??? Ook nog eens beiden cocker spaniels, terwijl ras ons over het algemeen niet uitmaakt, alleen niet te groot en ook geen 'macho' hond.

We vonden dat het zo moest zijn en we Pongo (bij ons later dus Pelle, een Zweedse jongensnaam) moesten adopteren.

We kregen nog huisbezoek van het echtpaar van de stichting en haalden Pelle later op bij Maureen.

Het werd een geweldige tijd, Pelle bleek een fantastisch hond. Aan hem was niets, maar dan ook niets wat niet leuk was. Alleen maar allemaal pluspunten en dus ook erg lief. 

Pelle in het asiel in Spanje.

Bij Maureen in de opvang en dus ook fantastisch met kinderen, eigenlijk met alles en iedereen.

Als ik wel eens een klein tukje op de bank deed, kwam hij altijd bij me liggen.

Maar wilde dan wel eerst een aai over zijn bol...

Lekker luieren in de schaduw op hete dagen.

Net gewassen bij trimster Marije...

...en eerst de poten maar even föhnen voor het knippen.

Bedelen onder de eettafel op het terras buiten.

Snuit lijkt grijs, maar is een soort weerschijn.

Alleen onder zijn kin een witte vlek.

Elke dag 's middags samen naar de bossen.

En daarna lekker in de tuin, wat een warme zomers!

En toen gebeurde het, Pelle scheurde in oktober de kniebanden rechtsachter. Afspraak in het dierenziekenhuis in Oldenzaal, Pelle zou eraan geopereerd worden door dr. Smidt. Hij zou daarna een tijd moeten revalideren en alleen naar buiten mogen om even zijn behoefte te doen. Peter opperde om een hondenwagentje aan te schaffen, dan kon ik toch met hem naar zijn geliefde plekken lopen en zou het minder eentonig zijn voor Pelle. Dus tijdens de wachttijd voor de operatie steeds al even met hem in de wagen om hem te laten wennen. Hij had er niets van, hoefde niet vastgezet te worden, keek prinsheerlijk om zich heen. Dus wij blij. Helaas hebben we het wagentje niet voor dit doel kunnen gebruiken omdat de operatie niet doorging en alles anders liep dan gehoopt. Het ligt nu dus ongebruikt op zolder.

Al vanaf het vroege voorjaar wanneer de pollen komen, liep ik te dokteren met hem. Niezen, proesten, soms "reverse sneezing". Vaak naar de dierenarts geweest, kuurtje zus, kuurtje zo, prednison, bah! Zelf dacht ik aan pollenallergie, maar ja, het jaar ervoor had hij daar geen last van. Een keer een giga bloedneus en later kwam het snot. En maar naar de dierenarts. Ik kwam erachter dat het éénzijdig was, alleen het rechterneusgat. Dat ook gemeld en zelf maar eens geopperd of hij geen rhinoscopie kon maken en foto's. Ja, dat wilde hij wel doen, moest natuurlijk onder narcose. Toen ik Pelle weer ophaalde kreeg ik te horen dat hij helemaal niets kon vinden. Niets aan de hand. Dat was op 8 oktober.

Tussen 8 oktober en 28 oktober toen ik bij dokter Smidt in het dierenziekenhuis kwam, scheurde hij dus zijn kniebanden doordat hij in een uitgelaten blije bui een bocht te scherp nam. En die 28e oktober werd Pelle achteraf bezien toch niet geopereerd, want door wat ik tegen dr. Smidt had gezegd over Pelle zijn neus, vreesde hij voor iets ernstigs. 

Ik vertelde ter kennisgeving over het eenzijdig snot uit de neus en dat we daar al een poos mee aan het dokteren waren. Ik vertelde het zodat hij dat zou weten voor als Pelle onder narcose zou zijn. Misschien was het belangrijk...

Dr. Smidt, een zeer integere arts, ik mocht hem gelijk. Hij zei na mijn opmerking dat hij het niet eerlijk vond tegenover Pelle om hem nu te gaan opereren met ook een lange revalidatie in het verschiet, terwijl hij misschien iets ernstigs onder de leden had. Bovendien ook zonde van de dure operatie dan. Hij opperde ook een rhinoscopie te maken, want meer geavanceerde apparatuur en kennis in huis. Hij zou evt. ook biopten nemen. Ik schrok natuurlijk enorm!

Om een lang verhaal iets korter te maken... hij belde, het zag er slecht uit. Hij opperde een CT-scan. Een week later de scan en weer belde hij later met slecht nieuws. Heel slecht nieuws. 

We mochten Pelle weer ophalen en de beelden van de scan werden getoond. Onvoorstelbaar!

Het rechterneusgat zat helemaal vol en dicht met een tumor. Het vrat al bot weg bij zijn oogkas en het ging al door de gehemelteplaat. Het zat ook al in zijn keel en in de lymfeklieren in zijn hals. 

Ongelooflijk dat zo'n dier dan nog zo vrolijk en blij is. Doet alsof er verder niets aan de hand is.

We moesten ons voorbereiden op het afscheid.

Ik vroeg hoeveel maanden hij dacht dat Pelle nog zou hebben.

"U moet aan weken denken mevrouw, aan weken. Wacht niet te lang..."

Heb tranen met tuiten zitten huilen bij hem. Ja, ik was alleen. Er mocht er maar een naar binnen ivm corona en dus wachtte Peter buiten in de auto. Niet leuk! Maar ja, niets aan te doen.

We besloten nog geen datum te prikken. Eerst verwerken deze uitslag en het laten komen. 

Er proberen nog even quality time van te maken. We deden alles wat hij leuk vond en gaven hem alles wat hij lekker vond, tja, ook al kon het eigenlijk al niet beter. Toen hij slijm begon op te hoesten hakten we de knoop door. Lijden mocht niet! Een dierenarts aan huis laten komen.

Toen Pelle ingeslapen was heb ik een rood kleed in zijn rotan mand gelegd. Daarna hebben we samen Pelle erin gelegd en de bloemen die ik gekocht had. Zo zijn we nog een paar uur thuis gebleven, rustig zittend en ieder met z'n gedachten en herinneringen. 

In de middag hebben we hem naar het crematorium gebracht en hem een paar dagen later weer opgehaald in zijn zongele urn. Zongeel, want hij was het zonnetje in huis.

 

Vaarwel lieve lieve schat, wat hebben we van je gehouden!

Wat hadden we nog veel langer van je willen genieten!

Voor altijd in ons hart!

Gon

p.s. Ja, ik heb de dierenarts hier in het dorp erop aangesproken dat hij op 8 oktober niets heeft gezien, hoe het in vredesnaam kan dat hij niets heeft gezien! Het is onmogelijk dat hij een rhinoscopie gemaakt heeft, zeker niet in het rechterneusgat, dat zat immers helemaal dicht met de tumor. Daar kon je dus helemaal niet met een lichtje in kijken. Ja, hij zag wel een schaduw op de röntgenfoto, maar wist niet wat het was. Heb hem gezegd dat er alarmbellen hadden moeten gaan rinkelen alleen al bij éénzijdig snot en dat hij ons door had moeten sturen. Een onderzoek van € 350,= en niets weten of zeggen! Ik hoop dat hij het in zijn oren knoopt voor andere honden in de toekomst. Ons vertrouwen is hij verloren, we gaan er nooit meer heen! 

Pelle

We zijn er helemaal kapot van, afgelopen woensdag hebben we Pelle in moeten laten slapen.

Wanneer ik eraan toe ben zal ik een herdenkingsblog schrijven over Pelle, net zoals ik dat eerder over Rush(klik) en Sim(klik) deed.

Het is lang geleden dat ik schreef, de reden was mede dat de nieuwe interface van Blogger me totaal niet beviel en bevalt. Maar ja, zoiets heb je maar te nemen, Google beslist dat het weer anders moet. Ik had niet kunnen vermoeden dat het overlijden van Pelle de reden zou zijn hier voor het eerst na juni weer te schrijven. Maar hoe lang ik er ook over zal doen in verband met het toch moeten wennen aan de nieuwe interface van Blogger, de herdenkingspost zal er komen!

Tot dan... 

Gon

Erg blij...!

Eindelijk weer eens een blogpost van mij, veel te lang geleden. Misschien wordt het daardoor wel een lange blogpost, dus als je even tijd hebt...

Eind januari neergestreken hier in de prachtige Achterhoek. Geen spijt van, heel erg naar ons zin en de rust gevonden waar we weer naar op zoek waren.

Een nieuwe plek, dus veel te ontdekken en dat is zoooo leuk!

Behalve met Peter of alleen, ook met Pelle op onderzoek uit vanuit huis en later verder weg. Eens de auto pakken voor mooie plekken in de wijdere omgeving om samen te gaan wandelen. Zo ontzettend veel mooie plekken gevonden, dus afwisselend ook.

Ook mooie bedrijven gevonden zoals boerderijwinkels, bedrijven die vlees verkopen van koeien die een heel goed leven hebben gehad, van varkens die een heel goed leven hebben gehad en lekker in de modder hebben kunnen rollen. Kippen... idem. Dus je weet van welke boerderij ze komen, hoe ze het gehad hebben en niet zo snel mogelijk geslacht worden.

De uitjes die Pelle en ik doen, gaan nog altijd met Croissantje (klik), tenzij we met Peter mee- rijden.

Ik laat foto's zien die ik zoal maakte de laatste weken.

Er zijn hier nog veel zandwegen waarlangs vaak geweldige huizen, doorgaans gerestaureerde boerderijtjes staan. In the middle of nowhere waar je niets anders hoort dan fluitende vogels.

Zo zijn er redelijk veel weiden van Staatsbosbeheer die nu volop in het zaad staan. Verschillende grassoorten, het geeft mooie kleuren!

De kleuren van de foto's worden beïnvloed door lager staande zon doordat ik ze met mijn telefoon maak als we gaan vlak voor of na het avondeten. 

Maar er zijn ook riviertjes, heerlijk om langs de oevers te lopen wat op veel plaatsen kan. Hieronder is zelfs een kleine stroomversnelling wat een soort geluksgevoel bij mij teweegbrengt. Pelle wil natuurlijk verder, verder, verder, maar ik wil daar gewoon even blijven, even genieten van dat geluid, wat zeer rustgevend is en een vakantiegevoel oproept. 

Je zou zo je tentje daar neerzetten! Heerlijk!

We hebben hier ook watermolens die ik hier nog in aparte blogs wil laten zien. Bijvoorbeeld deze, een dubbele watermolen. Aan de ene kant de korenmolen en aan de andere kant de oliemolen.

Langs de bospaden en -wegen staat vaak vingerhoedskruid (Digitalis). Ze hebben het blijkbaar naar hun zin op de arme zanderige grond.

En dan zomaar middenin het bos een kleine weide met drie vrij jonge koeien... Wat hebben die het getroffen!

Lekker de schaduw opgezocht!

Ik vind dat vervallen dingen ook erg mooi kunnen zijn, zoals dit schuurtje met dakpannen die helemaal bedekt zijn met mos, prachtig. Op mijn Zweedse blog noemde ik zulke dingen altijd "stille getuigen".

Er wordt hier trouwens nauwelijks gemaaid. Met open mond loop ik tot nu toe omdat nergens gemaaid wordt. Zelfs hier in het dorp niet of nauwelijks. Alleen langs sommige fietspaden een strookje van zo'n 30 cm. Zal dat het beleid zijn hier, of geldgebrek?? Ik weet het nog niet.

Wat ik wel weet is dat Pelle constant onder het graszaad zit, want ja, daar ruikt het juist zo lekker of, zoals op deze foto, het kan vaak niet anders. Er komt hier ook op grote schaal een grassoort voor dat van die grasaren heeft. Erg gevaarlijk voor dieren. Ze kunnen in oren e.d. gaan of ergens anders in de huid kruipen door de weerhaakjes. Dus kunnen alleen vooruit en niet achteruit. Dit kan lelijke ontstekingen geven waar je lang mee aan het tobben bent. Het was haast niet te doen Pelle helemaal na te kijken zonder iets te missen en daarom zijn mooie look opgegeven. Kreeg juist een paar keer complimentjes dat Pelle zo mooi getrimd was. Maar nu Marije opgebeld voor een afspraak om Pelle dan maar te scheren. Geen risico.

Dus maar eens in bad geweest (doe ik normaal nooit) en wordt hier droog geföhnd voor het scheren. Nu ben ik tenminste niet meer panisch om de grasaren.

Wel warm op deze dag en dus was het rondje in verhouding met de temperatuur wel wat lang...

Maar gelukkig, daar staat Croissantje, mijn Heilige Koe(klik). Snel naar huis voor water!

Gon

Wij allemaal, vinden het fijn, dat u vandaag eens vrij kunt zijn

Ik kreeg een telefoontje van de pedicure donderdag dat ik weer mag komen, 2 juni ben ik aan de beurt. Ik was voor 't laatst geweest op 5 maart en zou zes weken later weer, je raadt het al. Ik heb er dus zelf de schaar maar in gezet. 

Ik kreeg een berichtje van de kapper via Messenger, gelijk afgelopen woensdagavond na de persconferentie. Of ik al een afspraak wilde maken, want ja, ze mocht weer werken. 

Het was één dag voor mijn afspraak in maart dat de kappers niet meer mochten knippen. Als ik nu ga eerdaags is het dan ook 16 weken geleden dat ik ben geweest.

Denk niet dat ik nu echt voor .... loop. Nee, ik heb er op een moment gewoon zelf de schaar in gezet. Ik was best tevreden en ik ben er nagenoeg zeker van dat niemand er ooit erg in heeft gehad. 

Ik voelde me gelijk een stuk prettiger, want als je haar maar goed zit is een waar gezegde. 

Mijn moeder sprak altijd erg veel in/met spreekwoorden en gezegden.

Als er iemand klaagde dat diegene vond dat hij/zij er oud uit begon te zien zei mijn moeder met een 'gekke bek': Als je niet oud wilt worden, moet je jezelf vroeg opknopen'. 

Ze wist er zo veel en gebruikte ze zo vaak.

Toen mijn moeder in het tehuis woonde vanwege Alzheimer en werkelijk alles kwijt leek te zijn, ons niet meer herkende, wel vage herkenning, maar niet meer echt weten wat de relatie was, deden vrijwilligers vaak spelletjes met de groep van 6 patiënten die op die gesloten afdeling woonde. 

Ze woonden daar als een soort gezin zeg maar. Met z'n zessen een gezamenlijke woonkamer en keuken, ieder een eigen kamer met badkamer. Van zelf koken kwam natuurlijk niets, soms als iemand er pas woonde. De verpleging moest dus ook koken voor de patiënten en zichzelf.

Afijn, het gaat om de spelletjes.

Vaak werd het spelletje spreekwoorden en gezegden raden gespeeld. Mijn moeder won altijd! Ongelooflijk dat ze die allemaal nog wist.

Nu ben ik waar ik zijn wil, bij mijn moeder die er niet meer is op Moederdag.

Bij mijn moeder die ik nog altijd mis.



klikklik

Het was Moederdag 1962 en mijn moeder kreeg bovenstaand 'boekje' van mij.
Buitenkant van blauw vouwpapier met een grote gele (poëzieboek-)vlinder erop.
De twee vellen waren "gebonden" met geel haakkatoen met een strikje erin. 

Het was gemaakt op school onder leiding van onze juffrouw 'Hulsbos'.

Ik zat in de tweede klas van de lagere school.

We moesten nog schrijven met kroontjespen en met streepjes tussen de lettergrepen.

Het was vlak voor de ballpoint bij ons op school z'n intrede deed.

Blokletters leerden we, ik kan niet aan elkaar schrijven.

Het is geen gedicht, nee, het is een liedje!

Nog altijd kan ik het zingen en dat deed ik ook op Moederdag 1962.

Mijn vader had het voor me op een veilige plaats bewaard tot dé dag.

Klik maar op het plaatje om het goed te kunnen zien en lezen.

Het grappige is dat mijn vijf jaar jongere broer, die vijf jaar later

bij juffrouw Hulsbos in de klas zat, ook met dit liedje thuiskwam.

Alleen was het boekje niet vierkant maar in de vorm van een hart.



 Geniet van je moeder zolang je haar nog hebt.

Geniet morgen van Moederdag!

Gon

Voor Gonny, oud elf jaar: Quand les roses

Het was zaterdagochtend lang geleden... 

Het was rond koffietijd en we waren in huis, mijn vader en moeder, mijn broertje en ik.

De telefoon ging en ik huppelde ernaartoe, nam de zware zwarte bakelieten hoorn van de zware zwarte bakelieten telefoon aan de muur. Het was zomer.

Ik noemde mijn naam en van de andere kant hoorde ik: "Dag Gonny, je spreekt met Letty Kosterman van de VARA. Vind je het leuk als we volgende week rond deze tijd een plaatje voor je draaien?"

"Ja, graag," of zoiets zal ik gezegd hebben. 

"Wat wil je dan graag horen?"

"Oh, iets van ADAMO!!!" zei ik.

Mijn ouders waren vanaf hun trouwen al geabonneerd op de VARA-gids. Niet om "kleur" of wat dan ook, maar gewoon omdat het een erg fijne gids was. Iets waar ik het ook later roerend mee eens was, hoewel ik me nooit abonneerde. Mijn ouders zijn meer dan 50 jaar abonnee geweest!

Dit was de reden dan we gebeld werden door de VARA. Verzoekplaten draaien voor abonnees tijdens het programma Z.O. op zaterdagochtend, een populair programma, dat Letty Kosterman samen met Herman Stok presenteerde.

Mijn vader vond het jammer dat hij de telefoon niet opgenomen had. "Ik had heel andere muziek aangevraagd," zei hij. 

"Waarschijnlijk Jim Reeves dan," dacht ik.

De zaterdag daarna zat mijn vader wel klaar met zijn Philips bandrecorder om het hele programma op te nemen.

Destijds nog niet met stekkertjes, nee, de microfoon (links naast de recorder) werd voor de luidspreker van de radio gezet! De kwaliteit was in mijn herinnering niet eens zo slecht.

En ja, daar kwam ze, Letty Kosterman:

"Ook belde ik vorige week met Gonny van Oene, oud 11 jaar, in Aalsmeer. Voor haar ADAMO met "Quand les roses."

Tja, wie vindt Adamo nu niet leuk als elfjarig meisje?!!

Salvatore Adamo was van Siciliaanse komaf. Zijn ouders waren naar België geëmigreerd toen hij een een 3-jarige peuter was. Adamo was zodoende een Belgische zanger. 

Adamo leeft nog: https://nl.wikipedia.org/wiki/Salvatore_Adamo

Ach ja, er komt zo heel wat voorbij de laatste tijd. Zou het door de crisis komen? Tot op heden wel tot mijn plezier.

Doe voorzichtig,

Blijf gezond!

Gon

Lichtpuntje

En dan is het Pasen en geweldig weer. Het weer verzacht voor velen toch wel de Corona maat-  regelen. Als je niet perse binnen hoeft te blijven dan hè. 

Zelf hebben we weinig last van de maatregelen. Dit komt omdat we zo'n tien jaar in Zweden, in het zuiden van Lapland hebben gewoond. In het uiterste noorden van de provincie Jämtland, qua oppervlakte ongeveer even groot als Nederland.
Jämtland dus... zo goed als even groot dus... geen 17½ miljoen inwoners maar ca. 150.000.

Ver van familie en vrienden in Nederland, waar we twee keer per jaar 4-6 weken heen gingen in voor- en najaar.
In onze omgeving wel kennissen en vrienden, maar ook op afstand, zo van drie kwartier tot anderhalf uur rijden. Dan ben je veel meer op jezelf aangewezen en heb je niet alles "om de hoek". Wij hebben ervan genoten van die tien jaar, intens! Ik heb zelfs vaak heimwee. Maar het ging hier over het niet altijd kunnen zien van dierbaren. Het internet maakt dan veel goed. Zonder internet had ik het wel moeilijker gevonden. Het brengt alles toch dichtbij als je behoefte hebt aan contact met dierbaren.

Nu alweer een poosje terug in Nederland omdat dit beter voor ons is gezien gezondheid en het ouder worden. Alles weer om de hoek is dan veel waard. Geen ziekenhuis op 150 kilometer, maar om de hoek als het ware. Het is maar een voorbeeldje.
Anno 2020 hebben we met z'n allen noodgedwongen een ander leven gekregen omwille van de volksgezondheid en brengen we daarom de dagen op een andere manier door dan we gewend zijn in de hoop op controle over het virus.
Pasen is het feest van de wedergeboorte. Met dit als lichtpuntje wens ik iedereen een veilig Pasen. Doe voorzichtig, blijf gezond en geniet van dit feest.

.

Gon

En de lente wist het niet...

Het was begin 2020...

De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug.

Februari was een heel onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen.

De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen.

En toen werd het maart...

Het was maart 2020...

De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto's stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer buiten, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde.

Maar de lente wist het niet.

En de bloemen bleven bloeien.

En de zon scheen. De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan.

En de zwaluwen kwamen terug.

En de lucht werd roze en blauw.

Het werd later donker en 's ochtends kwam het licht weer vroeg door de ramen.

Het was maart 2020...

De jongeren studeerden online, vanuit huis.

Kinderen speelden onvermijdelijk vooral in huis.

Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen.

Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de hond uit te laten.

Bijna alles was gesloten, zelfs de kantoren, hotels, restaurants en bars.

Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken.

Mensen moesten vanuit huis gaan werken.

Ondernemers kwamen in de problemen.

Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in de ziekenhuizen.

Maar de lente wist het niet en het ontsproot.

Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af.

Het was maart 2020.

Iedereen zat thuis in quarantaine om gezondheidsredenen of preventief.

Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten.

Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging.

Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk.

In de supermarkt waren allerlei schappen leeg.

Allerlei leuke dingen gingen niet meer door, daar werd een streep door gezet.

Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was.

Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was erg besmettelijk.

Er was isolatie, ziekte en paniek. Toen werd de angst pas echt!

En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit.

En de weken duurden ineens veel langer.

De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held.

De wereld was vertraagd, niemand had dit verwacht.

Maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien, de magnolia stond in de knop.

En toen…

Het plezier van koken en eten delen werd herontdekt.

Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen.

Er was weer tijd om te schrijven en te lezen, mensen lieten hun fantasie de vrije loop en verveling leidde tot creativiteit.

Sommigen leerden een nieuwe taal.

Sommigen ontdekten kunst.

Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar zichzelf terug.

Anderen stopten met onwetend onderhandelen.

Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin.

Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen.

Anderen verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun leven te vinden.

Anderen boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te koken.

Iedereen wist ineens wat een 'vitaal beroep' was, deze mensen werden helden, ze werden meer gewaardeerd dan ooit.

Anderen gingen op afstand muziek met elkaar maken en zingen om op deze manier samen te zijn.

Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop zodat eenzame mensen hen konden bellen.

Om 20:00 uur 's avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen voor alle artsen, verpleegkundigen en het zorgpersoneel die keihard aan het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden.

Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping.

En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet, het vond zichzelf opnieuw uit.

Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen.

En de lente wist het niet.

En de bloemen bloeiden en de bomen liepen uit en het werd steeds warmer.

En... er waren veel meer vogels.

En toen kwam de dag van bevrijding.

De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was en dat het virus had verloren!

Dat iedereen samen had gewonnen!

En toen ging iedereen de straat op met tranen in de ogen.

Zonder maskers en handschoenen.

De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was.

En de wereld was mooier en liefdevoller geworden.

En de mensen waren humaner geworden.

En ze hadden weer normen en waarden.

Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen, ook zij was genezen van wat de mensen haar veel eerder hadden aangedaan.

En toen kwam de zomer...

Omdat de lente het niet wist.

En hij was er nog steeds.

Ondanks alles.

Ondanks het virus.

Ondanks de angst.

Ondanks de dood.

Omdat de lente het niet wist, leerde iedereen de kracht van het leven.

Auteur : Susan Blanco

Ik staar me blind op...

Beloofde ik een mooie blogpost met fraais uit de omgeving, ik had even niet gedacht aan de op handen zijnde staaroperatie die ik a.s. maandag moet ondergaan in Emmen.

Of ik voor die tijd nog aan die blogpost toe kom weet ik nog niet en ook niet wanneer het wel weer kan. Als ik anderen met ervaring zo hoor kan het vrij snel, maar ja, een blogpost met redelijk wat foto's, het kost toch aardig wat tijd en dan naar dit beeldscherm turen.

Ja, natuurlijk zou het beter moeten gaan, maar toch, je mag ook twee weken niet tillen, dus een beetje rustig aan kan geen kwaad. 

Nu is het zo dat ik al jaren een leesbril nodig had bij het lezen, ook bij het lezen van het beeldscherm. Nu draag ik geen leesbril, want sinds mijn linkeroog in korte tijd dus zo snel achteruit ging, kon ik er juist wel goed mee lezen. Idioot gewoon. Het werd van min, plus als het ware.
Maar ook kan ik niet meer auto rijden in het donker, heel vervelend. Mijn rechteroog is nog gewoon aardig goed.

Eigenlijk begon het in Zweden al waar ik 's avonds als ik in de vrieskou stond te genieten van het noorderlicht en/of van de geweldige (geen lichtvervuiling) sterrenhemel of de volle maan, vreemde verschijnselen kreeg. De maan kreeg voor mij een (dus niet bestaande) halo in regenboogkleuren. Ook de lantaarnpalen kregen zo'n halo. Als ik mijn linkeroog dicht deed, zag ik de halo's niet met alleen mijn rechteroog. In het donker op de weg werden en worden de koplampen van tegemoetkomende auto's enorme sterren en ook de reflectie van bijv. hectometerpaaltjes worden enorme sterren. Verder is het zicht in het donker erg beperkt en dus niet verantwoord.

Wel, de metingen zijn gedaan en mijn linkeroog krijgt een nieuwe lens in de sterkte van mijn rechteroog. D.w.z. dat ik na de operatie weer goed kan zien van veraf, maar volgens de arts weer mijn leesbril nodig zal hebben. Prima toch!

Dus lieve mensen, tot de volgende blogpost! Zodra het kan ben ik hier weer.

Gon

p.s. Na een waarschuwing van een mede-blogster (waar ik erg blij mee was) heb ik besloten de URL van deze blog niet te wijzigen. Een kennis van haar heeft het gedaan en die blog is totaal verminkt/verdwenen en er staan alleen nog maar vreemde advertenties op. 

Dus de naam is nu wel Efkes kiek'n bij Gon, maar verder verandert er niets en hoeven jullie verder niets te doen. 

Daar zitten we dan en... een nieuwe naam

Misschien hebben jullie het gezien, de blog heeft een nieuwe naam.

Het idee om kiek'n erin voor te laten komen, komt van Corrie B! Bedankt Corrie!

Ik vond het echt een leuk idee, ook omdat de blog waar ik in Zweden op schreef immers "Een kijkje in Zweden" heet.

Verder nodig eens schrijven dat het ons hier prima bevalt op onze nieuwe plek tegenover de kerk uit de 14e eeuw. De bakstenen toren waar we op kijken is later gebouwd in 1655 en de aanbouw is van 1889. Het is een rijksmonument. Het is het oudste deel hier in dit plaatsje aan de Berkel. De huizen hebben hier nog luiken en iedereen doet ze 's avonds dicht i.p.v. overgordijnen, wij ook.

Dit piepkleine oude centrumpje ligt aan de rand en alleen een vrijstaand huis staat tussen dit pleintje en het weiland dat aan de Berkel grenst. Pelle en ik hebben daardoor een heerlijk wandelgebied, kunnen veel kanten op. Als nu de regen eens weg zou blijven! We zullen niet de enigen zijn die er zat van zijn, van al die regen. Vanmorgen was het dan even droog, er was weinig wind en warempel ik hoorde vogels zingen! Wow, daar fleur je van op! Vooral de merel deed z'n best. Later vanmiddag zong hij zelfs toen het regende, die dacht natuurlijk ook dat het toch eens voorjaar zal worden.

Eekhoorntjes, die hebben we hier ook veel. Schattig altijd!

Behalve telkens wat dingen doen in huis die nog met het settelen te maken hebben, zijn we ook op verkenning nu en dan. Daar zal ik m'n volgende blogpost aan wijden, en wat mooie dingen laten zien. 

Tot dan!

Gon

Kwatjesvolk

Wat nu, een strip hierboven?
En wat een vreemde, wat is dat nu weer kwatjesvolk?
Nou kwatjesvolk, dat zijn Leu van buten.

Snuffelend op internet kwam ik dit tegen. Zo noemt men in de Achterhoek, waar wij nu wonen, mensen die niet van hier zijn. Zoals wij dus bijvoorbeeld.

Kwatjesvolk. Kwatjes. Enkelvoud kwatje of kwat, niet bepaald smakelijk vind ik. Dus tja, hoe moet ik dit nu opvatten 😂😂

Afijn, we zijn dus geland hier in de Achterhoek. Een week geleden alweer dat de verhuiswagen kwam met onze spullen die drie maanden bij hen in de opslag stonden. Het was vrij snel leefbaar, in die zin dat we konden slapen, zitten, koken, wassen/drogen en internetten. In de loop van de week komt er steeds meer uit de dozen op z'n plek. Maar... er zijn nog veel dozen te gaan.
We zijn ook al goed op verkenning geweest. Weten de supermarkten, bouwmarkten en huisarts te vinden, als ook veel leuke plekken om met de hond op pad te gaan.
Pelle vindt het allemaal weer erg interessant.

Vanavond las ik over de flamingo's die erg vroeg aangekomen zijn in Zwillbrock bij de grens.  Hemelsbreed zo'n vijf kilometer van hier. Normaal komen ze in maart en dan t/m mei, waarna ze naar warmere oorden afreizen. In dit natuurgebied huist het hele jaar een kokmeeuwenkolonie, zo'n 16.000 zijn het er! Het gebied staat onder vogelbescherming. Gauw eens een kijkje nemen als we iets meer op orde zijn hier en het wat beter weer is.

Nu zoek ik dus een nieuwe naam voor deze blog, Kwatjesvolk zal het niet worden. Suggesties zijn zeer welkom. Wie weet verloot ik wel iets onder de goede tips! Heb je een leuk idee voor de nieuwe naam, stuur me die dan via een reactie onderaan, e-mail, Messenger of WhatsApp.
Wordt vervolgd...

Gon

Wilde al zo vaak...

weer eens schrijven hier!

- Bijvoorbeeld over onze "kerst mini-vakantie" aan de Noord-Hollandse kust die zo goed beviel en dat Pelle het geweldig vond los op het strand!

- Dat je de ontvangen kerstkaarten kunt bewaren om er volgend jaar iets leuks mee te doen. Daar kom ik nog wel op terug zo voor Kerstmis 2020.

- Dat het opschiet naar de datum van de overdracht van ons nieuwe huis. Een nieuw begin in de Achterhoek en afscheid nemen van vrienden en buren in Vlagtwedde.

Ook van Nala, de kat van de verhuurster van het appartementje die mij altijd voor het raam komt vragen of ik haar bij Chris naar binnen wil laten als ze er niet is, ik heb namelijk de sleutel van haar huis. Dat wist Nala al heel snel! En eenmaal daar binnen wil ze uitgebreid aangehaald worden. Haar broer Simba is op zichzelf, gaat minder naar buiten en komt al helemaal niet vragen of hij naar binnen mag als hij dan eens buiten is. Ook wenst hij niet door mij aangehaald te worden. Een enorm verschil dus tussen Nala en Simba.

Nala meldt zich: "Hé, zou je me even binnen willen laten hiernaast?"

- Over Rail Away en wat dat bij me opriep. 

De uitzending van 13 januari bleek over de Zweedse "Inlandsbanan" te gaan, die uitzending liet de reis zien tussen Mora en Sorsele. Hierbij werd ook gestopt op station "Hoting" (spreek uit: Hoeting), waar wij zo'n 10 jaar gewoond hebben. Ja, dan biggelen ze over mijn wangen. Heimwee...

Hierboven station Hoting in de uitzending. Het gele gebouw herken ik uit duizenden, maar dan van de andere kant, de voorkant die mooier is. Het groene gebouw met de vlaggen rechts in de verte is de ICA supermarkt waar wij die 10 jaar meestal onze boodschappen deden.
Twee dagen na de uitzending waren we op de koffie bij de buren van onze verkochte woning hier in Vlagtwedde. Of we Rail Away in Zweden hadden gezien. Ze begrepen nu ook beter dat we de plek te druk vinden en hadden tijdens de uitzending tegen elkaar gezegd dat ze niet snapten dat we er weggegaan waren. Tja, maar soms zijn er dingen die bepalen dat het op belangrijke fronten beter voor je is, of je dat nu leuk vindt of niet.

Heb je de uitzending niet gezien en ben je nieuwsgierig geworden, klik dan HIER.

Komende weken dus druk. Dat begint a.s. vrijdag met de overdracht van het "nieuwe" huis. De 28e komt onze inboedel dan uit de opslag met verhuisbedrijf Smilda, dat ons in 2008 ook naar Zweden verhuisde. Omdat het verhuisbedrijf ons toen prima beviel, hebben we hen nu weer gevraagd ons te verhuizen.
Nooit spijt van gehad van die verhuizing naar Zweden, een geweldige periode uit m'n leven!

Wanneer ik hier weer ben... geen idee. Moeten eerst internet weer aan de gang zien te krijgen op het nieuwe adres. Bovendien wonen we dan niet meer in "Grunn" en zal ik, óf een nieuwe blog beginnen, óf de naam wijzigen, daar twijfel ik nog over.

In elk geval zullen ze ons daar in de Achterhoek wel "kwatjes volk" noemen, de benaming voor personen die niet uit de Achterhoek komen 😏, daar kwam ik laatst achter.
Nou ja, het zal goedkomen, daar twijfel ik niet aan!

Tot later in elk geval!

Gon