Pelle
22-08-2008 25-11-2020
Een herdenkingsblog voor lieve Pelle, fantastische hond, herinneringen ophalen vanaf 17 juni 2019.
Alweer ruim twee maanden geleden dat Pelle is overleden. Een moeilijke tijd wat het gemis betreft, dat is zo enorm groot. De laatste twee maanden voor zijn dood waren ook al moeilijk.
Pelle was een erg aanhankelijke hond, altijd in je buurt, altijd vrolijk, ook tijdens zijn ziekte die ondanks veel bezoeken aan de dierenarts maar niet aan het licht kwam. Wij vinden het een medische misser en dat maakt het extra zuur.
Maar ik ben ook heel erg blij omdat ik/wij hem nog een heel mooie tijd konden geven, al was het wat ons betreft veel te kort. Ik ga eens herinneringen ophalen vanaf dat Pelle bij ons kwam.
Voor Pelle hadden we Sim en toen zij was overleden spraken we af een paar maanden te wachten met het nemen van weer een oudere hond. We zouden niet gaan surfen op het net. Na niet al te lange tijd kwamen we er achter dat we dat beiden, buiten de ander om, toch gedaan hadden. Het is moeilijk geen hond om ons heen. Maar het meest onwaarschijnlijke was gebeurd, we waren beiden verliefd geworden op Pelle de zwarte cocker spaniel zonder het van elkaar te weten. En dat tussen duizenden honden die langs allerlei wegen te vinden zijn op het net. Pelle heette toen nog Pongo en was naar Nederland gekomen via Stichting Esperanza, hoop voor honden. Hij zat in opvang bij Maureen in Smilde, wachtend op zijn gouden mand.
Sim moesten wij onverwacht snel in laten slapen tijdens het pinksterweekend en moesten een eind met haar rijden naar een dienstdoende arts. Van Sim thuis in laten slapen kon geen sprake zijn. Nog twee dagen wachten was geen optie meer. Daarbij was het dichtstbijzijnde dierencrematorium, dat altijd het hele jaar open is, juist die week gesloten en moesten we veel verder rijden naar een ander crematorium en dat was in Smilde.
We kwamen er later achter dat het crematorium en de plek waar Pelle in opvang zat slechts ongeveer een kilometer uit elkaar waren. En dat allemaal nogal behoorlijk ver van huis.
Was dit wel toeval...??? Ook nog eens beiden cocker spaniels, terwijl ras ons over het algemeen niet uitmaakt, alleen niet te groot en ook geen 'macho' hond.
We vonden dat het zo moest zijn en we Pongo (bij ons later dus Pelle, een Zweedse jongensnaam) moesten adopteren.
We kregen nog huisbezoek van het echtpaar van de stichting en haalden Pelle later op bij Maureen.
Het werd een geweldige tijd, Pelle bleek een fantastisch hond. Aan hem was niets, maar dan ook niets wat niet leuk was. Alleen maar allemaal pluspunten en dus ook erg lief.
Pelle in het asiel in Spanje.
Bij Maureen in de opvang en dus ook fantastisch met kinderen, eigenlijk met alles en iedereen.
Als ik wel eens een klein tukje op de bank deed, kwam hij altijd bij me liggen.
Maar wilde dan wel eerst een aai over zijn bol...
Lekker luieren in de schaduw op hete dagen.
Net gewassen bij trimster Marije...
...en eerst de poten maar even föhnen voor het knippen.
Bedelen onder de eettafel op het terras buiten.
Snuit lijkt grijs, maar is een soort weerschijn.
Alleen onder zijn kin een witte vlek.
Elke dag 's middags samen naar de bossen.
En daarna lekker in de tuin, wat een warme zomers!
En toen gebeurde het, Pelle scheurde in oktober de kniebanden rechtsachter. Afspraak in het dierenziekenhuis in Oldenzaal, Pelle zou eraan geopereerd worden door dr. Smidt. Hij zou daarna een tijd moeten revalideren en alleen naar buiten mogen om even zijn behoefte te doen. Peter opperde om een hondenwagentje aan te schaffen, dan kon ik toch met hem naar zijn geliefde plekken lopen en zou het minder eentonig zijn voor Pelle. Dus tijdens de wachttijd voor de operatie steeds al even met hem in de wagen om hem te laten wennen. Hij had er niets van, hoefde niet vastgezet te worden, keek prinsheerlijk om zich heen. Dus wij blij. Helaas hebben we het wagentje niet voor dit doel kunnen gebruiken omdat de operatie niet doorging en alles anders liep dan gehoopt. Het ligt nu dus ongebruikt op zolder.
Al vanaf het vroege voorjaar wanneer de pollen komen, liep ik te dokteren met hem. Niezen, proesten, soms "reverse sneezing". Vaak naar de dierenarts geweest, kuurtje zus, kuurtje zo, prednison, bah! Zelf dacht ik aan pollenallergie, maar ja, het jaar ervoor had hij daar geen last van. Een keer een giga bloedneus en later kwam het snot. En maar naar de dierenarts. Ik kwam erachter dat het éénzijdig was, alleen het rechterneusgat. Dat ook gemeld en zelf maar eens geopperd of hij geen rhinoscopie kon maken en foto's. Ja, dat wilde hij wel doen, moest natuurlijk onder narcose. Toen ik Pelle weer ophaalde kreeg ik te horen dat hij helemaal niets kon vinden. Niets aan de hand. Dat was op 8 oktober.
Tussen 8 oktober en 28 oktober toen ik bij dokter Smidt in het dierenziekenhuis kwam, scheurde hij dus zijn kniebanden doordat hij in een uitgelaten blije bui een bocht te scherp nam. En die 28e oktober werd Pelle achteraf bezien toch niet geopereerd, want door wat ik tegen dr. Smidt had gezegd over Pelle zijn neus, vreesde hij voor iets ernstigs.
Ik vertelde ter kennisgeving over het eenzijdig snot uit de neus en dat we daar al een poos mee aan het dokteren waren. Ik vertelde het zodat hij dat zou weten voor als Pelle onder narcose zou zijn. Misschien was het belangrijk...
Dr. Smidt, een zeer integere arts, ik mocht hem gelijk. Hij zei na mijn opmerking dat hij het niet eerlijk vond tegenover Pelle om hem nu te gaan opereren met ook een lange revalidatie in het verschiet, terwijl hij misschien iets ernstigs onder de leden had. Bovendien ook zonde van de dure operatie dan. Hij opperde ook een rhinoscopie te maken, want meer geavanceerde apparatuur en kennis in huis. Hij zou evt. ook biopten nemen. Ik schrok natuurlijk enorm!
Om een lang verhaal iets korter te maken... hij belde, het zag er slecht uit. Hij opperde een CT-scan. Een week later de scan en weer belde hij later met slecht nieuws. Heel slecht nieuws.
We mochten Pelle weer ophalen en de beelden van de scan werden getoond. Onvoorstelbaar!
Het rechterneusgat zat helemaal vol en dicht met een tumor. Het vrat al bot weg bij zijn oogkas en het ging al door de gehemelteplaat. Het zat ook al in zijn keel en in de lymfeklieren in zijn hals.
Ongelooflijk dat zo'n dier dan nog zo vrolijk en blij is. Doet alsof er verder niets aan de hand is.
We moesten ons voorbereiden op het afscheid.
Ik vroeg hoeveel maanden hij dacht dat Pelle nog zou hebben.
"U moet aan weken denken mevrouw, aan weken. Wacht niet te lang..."
Heb tranen met tuiten zitten huilen bij hem. Ja, ik was alleen. Er mocht er maar een naar binnen ivm corona en dus wachtte Peter buiten in de auto. Niet leuk! Maar ja, niets aan te doen.
We besloten nog geen datum te prikken. Eerst verwerken deze uitslag en het laten komen.
Er proberen nog even quality time van te maken. We deden alles wat hij leuk vond en gaven hem alles wat hij lekker vond, tja, ook al kon het eigenlijk al niet beter. Toen hij slijm begon op te hoesten hakten we de knoop door. Lijden mocht niet! Een dierenarts aan huis laten komen.
Toen Pelle ingeslapen was heb ik een rood kleed in zijn rotan mand gelegd. Daarna hebben we samen Pelle erin gelegd en de bloemen die ik gekocht had. Zo zijn we nog een paar uur thuis gebleven, rustig zittend en ieder met z'n gedachten en herinneringen.
In de middag hebben we hem naar het crematorium gebracht en hem een paar dagen later weer opgehaald in zijn zongele urn. Zongeel, want hij was het zonnetje in huis.
Vaarwel lieve lieve schat, wat hebben we van je gehouden!
Wat hadden we nog veel langer van je willen genieten!
Voor altijd in ons hart!
p.s. Ja, ik heb de dierenarts hier in het dorp erop aangesproken dat hij op 8 oktober niets heeft gezien, hoe het in vredesnaam kan dat hij niets heeft gezien! Ja, hij zag wel een schaduw op de foto, maar wist niet wat het was. Heb hem gezegd dat er alarmbellen hadden moeten gaan rinkelen bij éénzijdig snot! Ik hoop dat hij het in zijn oren knoopt voor andere honden in de toekomst. Ons vertrouwen is hij verloren, we gaan er nooit meer heen!
