Lopen als een pinguïn

Genieten jullie ook zo van het winterweer? Ik wel, maar helaas, nog even en we krijgen een dooi-

aanval, dus kwakkelweer, boven en onder nul en dus... gladheid. 

Het pad naar de houthokken op het erf in Zweden 

tijdens dooiaanval aan het begin van een winter.

In de tien prachtige lange winters toen we in Zweden woonden, ben ik altijd wel een paar keer gevallen, vier à vijf keer wel per winter. 

Ondanks de broddar, zoiets als spijkerbanden, maar dan onder je schoenen. Op hard glad ijs heb 

je namelijk nagenoeg niets aan die broddar onder je schoenen. 

                       

 

Peter zei regelmatig tegen me dat de mensen in onze omgeving in Zweden anders lopen en ja, ik zag dat ook wel soms. Een beetje maf vond ik het zoals ze lopen. Totdat ik deze afbeelding (hierboven) tegenkwam en bij mij na jaren eindelijk het kwartje viel. 
Daarom lopen ze "dubbeltjes te zoeken" 😄 
Ze schommelen enigszins, nu begrijp ik het, aldoor het gewicht op het been waar je op dat moment op gaat staan. Zoals ook op het plaatje, als een pinguïn. 

Die winter heb ik als altijd op echt spekglad ijs gelopen, ik moest ook op plaatsen zijn waar niet gestrooid is, waar dan ook. Ik durf het haast niet te zeggen, beetje bijgelovig ben ik wel, maar ik ben, ondanks juist die kwakkelperiodes met vaak ijs, niet één keer meer gevallen! 

Ik haalde zelfs kruiwagens met hout voor de kachel over glad ijs. Ik ben nog steeds dankbaar voor dit plaatje! En achteraf is het ook zo logisch. En het interesseerde me geen zier dat ik er toen ook zo bij liep. 't Viel daar niet op.

Dus mocht het hier ook ijs worden volgende week, dan haal ik die wijsheid maar weer uit de kast. Ze zullen wel denken... Het interesseert me wederom niet. Beter even zo gek lopen dan misschien heel naar neerkomen en maanden moeten revalideren. 

Wie weet heb je iets aan deze tip.

Gon