13 oktober 2019

Tja, waar was ik gebleven...




Een tijd niet geschreven, dat is helemaal waar en ik weet eigenlijk niet hoe ik beginnen zal. Het was een gekke tijd. Allereerst kan ik vertellen dat ik met Pelle echt elke dag de natuur in ben gegaan, behalve toen het zo rond de veertig graden was. In dat geval zo snel mogelijk behoefte doen en weer in de schaduw thuis. Lekker in het druivenprieel, de plek waar het nog het beste uit te houden is tijdens hitte. Of in de wind van de ventilator.
We zagen het koren, met aan de randen korenbloemen, klaprozen (niet op deze foto's maar wel vlakbij) en kamille, snel rijpen. 
Eindeloos wandelen dus, een gebied met veel prachtige gezichten.







Met Pelle gaat het hartstikke goed, hij heeft het prima naar zijn zin en we houden heel veel van hem. Hij is werkelijk zo ontzettend lief. Weet echt niet wat het is om je tanden te laten zien. Laat braaf zijn oogdruppels in doen en zalfje aanbrengen op zijn lip. Dat hadden we bij Sim niet hoeven doen. Die was dan panisch. Inmiddels kan Pelle ook los, dat hebben we geoefend. Er zijn hier echter ook veel terreinen van Natuurmonumenten en daar mag de hond niet los, ook goed.




Zoals hier in Smeerling waar Natuurmonumenten Lakenvelders heeft uitgezet.
Logisch dat honden niet los mogen!




Prachtig hé?!




Zo, nu wel genoeg foto's om een idee van deze mooie omgeving te krijgen, hoewel ik de Ruiten Aa nog niet heb laten zien. Maar ach, je komt hem overal tegen in de natuurgebieden omdat hij kronkelend zijn weg volgt. Ook onder het bruggetje bij de Lakenvelders door.

Wanneer ik nu verder ga met vertellen denk ik dat jullie het niet meer kunnen volgen. Want zeg nu zelf, wie gelooft er nu dat wij gaan verhuizen? Nee, dat geloof je toch niet? Leuk huis, warm ontvangen in de buurt, prachtige omgeving... en toch...




Ons stekkie in Zweden...




Ångermanälven

Omgeving Borgafjäll

Duizenden en duizenden van zulk soort foto's heb ik gemaakt.
We kunnen moeilijk wennen aan de drukte hier na tien jaar Lapland - Zweden. 
Natuurlijk vind je dat hier niet en dat wisten we tevoren, maar toch, misschien lukt een rustiger plekje ergens aan de oostkant van Nederland. 
Dat hopen we gevonden te hebben aan de rand van een klein dorpje ergens in de Achterhoek. Terug naar Zweden is geen optie, gezien ons ouder worden willen we alles weer "om de hoek" hebben en niet het dichtstbijzijnde ziekenhuis op 150 km om maar een voorbeeldje te geven. 
De Achterhoek dus nu. Voor hetzelfde geld waren we in deze omgeving geslaagd voor een rustige plek, maar dat kwam helaas niet te koop in deze regio of het was alweer voor je neus weg, want ja, het bleek dat we niet de enigen zijn die zoiets zochten.

Eind januari verhuizen we dus naar de Achterhoek. 
Hoe zal ik dan mijn blog gaan noemen?

Gon