Het
was begin 2020...
De mensen hadden een lange donkere winter achter
de rug.
Februari was een heel onrustige maand geweest met veel
stormen en veel regen.
De natuur was onrustig, alsof ze de mensen
iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde
waarschuwen.
En
toen werd het maart...
Het was maart 2020...
De straten
waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto's
stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer
buiten, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde.
Maar
de lente wist het niet.
En de bloemen bleven bloeien.
En de zon
scheen. De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan.
En de
zwaluwen kwamen terug.
En de lucht werd roze en blauw.
Het werd
later donker en 's ochtends kwam het licht weer vroeg door de ramen.
Het
was maart 2020...
De
jongeren studeerden online, vanuit huis.
Kinderen
speelden onvermijdelijk vooral in huis.
Pubers
verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen.
Mensen
kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de hond uit
te laten.
Bijna
alles was gesloten, zelfs de kantoren, hotels, restaurants en
bars.
Het
leger begon uitgangen en grenzen te bewaken.
Mensen
moesten vanuit huis gaan werken.
Ondernemers
kwamen in de problemen.
Er
was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in de ziekenhuizen.
Maar
de lente wist het niet en het ontsproot.
Ze
draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af.
Het
was maart 2020.
Iedereen
zat thuis in quarantaine om gezondheidsredenen of preventief.
Sommige
mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten.
Elkaar
omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een
bedreiging.
Iedereen
moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk.
In
de supermarkt waren allerlei schappen leeg.
Allerlei
leuke dingen gingen niet meer door, daar werd een streep door
gezet.
Mensen
werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was.
Over
de hele wereld werden veel mensen ziek en het was erg
besmettelijk.
Er
was isolatie, ziekte en paniek. Toen werd de angst pas echt!
En
de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit.
En
de weken duurden ineens veel langer.
De
mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held.
De
wereld was vertraagd, niemand had dit verwacht.
Maar
de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien, de magnolia stond
in de knop.
En
toen…
Het
plezier van koken en eten delen werd herontdekt.
Iedereen
gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen.
Er
was weer tijd om te schrijven en te lezen, mensen lieten hun fantasie
de vrije loop en verveling leidde tot creativiteit.
Sommigen
leerden een nieuwe taal.
Sommigen
ontdekten kunst.
Sommigen
ontdekten dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar zichzelf
terug.
Anderen
stopten met onwetend onderhandelen.
Iedereen
had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het
gezin.
Eentje
sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier
mensen.
Anderen
verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun leven te
vinden.
Anderen
boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te
koken.
Iedereen
wist ineens wat een 'vitaal beroep' was, deze mensen werden helden,
ze werden meer gewaardeerd dan ooit.
Anderen
gingen op afstand muziek met elkaar maken en zingen om op deze manier
samen te zijn.
Sommigen
maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop zodat eenzame
mensen hen konden bellen.
Om
20:00 uur 's avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen voor
alle artsen, verpleegkundigen en het zorgpersoneel die keihard aan
het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden.
Het
was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en
verbinding, van sociale contacten en misschien ook van zijn
roeping.
En
de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet, het vond
zichzelf opnieuw uit.
Het
was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarin we met
elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen.
En
de lente wist het niet.
En
de bloemen bloeiden en de bomen liepen uit en het werd steeds
warmer.
En...
er waren veel meer vogels.
En
toen kwam de dag van bevrijding.
De
mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie
voorbij was en dat het virus had verloren!
Dat
iedereen samen had gewonnen!
En
toen ging iedereen de straat op met tranen in de ogen.
Zonder
maskers en handschoenen.
De
buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was.
En
de wereld was mooier en liefdevoller geworden.
En
de mensen waren humaner geworden.
En
ze hadden weer normen en waarden.
Doordat
alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen, ook zij was genezen
van wat de mensen haar veel eerder hadden aangedaan.
En
toen kwam de zomer...
Omdat
de lente het niet wist.
En
hij was er nog steeds.
Ondanks
alles.
Ondanks
het virus.
Ondanks
de angst.
Ondanks
de dood.
Omdat
de lente het niet wist, leerde iedereen de kracht van het
leven.
Auteur : Susan Blanco
