Wees niet bang

Maar eerst nog even...

Mijn agenda ligt opengeslagen en ik zie in mijn rechterooghoek december staan op de linker 

pagina bovenaan.

December...

Kerstmis is voorbij en de jaarwisseling staat alweer voor de deur.

Ik noem dit altijd de tijd tussen de jaren, de tijd waarin een jaar wordt afgesloten en een 

ander jaar klaar staat om te beginnen.

De tijd waarin we denken over wat is geweest en ons afvragen wat er gaat komen.

Ik moest vandaag denken aan een mooi gedicht van Freek de Jonge:

                                     

Wees niet bang

wees niet bang je mag opnieuw beginnen
vastberaden doelgericht of aarzelend op de tast
houd je aan regels volg je eigen zinnen
laat die hand maar los of pak er juist een vast

wees niet bang voor al te grote dromen
ga als je het zeker weet en als je aarzelt wacht
hoe ijdel zijn de dingen die je je hebt voorgenomen
het mooiste overkomt je het minste is bedacht

wees niet bang voor wat ze van je vinden
wat weet je van een ander als je jezelf niet kent
verlies je oorsprong niet door je te snel te binden
het leven lijkt afwisselend maar zelfs de liefde went

wees niet bang je bent een van de velen
tegelijk is er maar een als jij
dat betekent dat je vaak zult moeten delen
en soms zal moeten zeggen laat me vrij


Ik wens jullie een gezellige jaarwisseling en heel veel goeds in het nieuwe jaar!

                                                   

                    Gon

Geef licht!

De donkere dagen voor kerst...
Wat donker? Het is helemaal niet donker! Kerstmis is het feest van het licht, ik zie overal licht! 
Ik vind het helemaal niet donker en somber. 

Ik geniet altijd van de kersttijd. Ik houd erg van die kneuterige gezelligheid. Van een kerstboom met oude versierselen. Van lichtjes en van kaarsen. Van het gezellig maken in huis. 
We weten natuurlijk allemaal ook dat het 't verhaal is van het Kindeke en het feest van het licht. 

We gaan kerst vieren. Ik sta nog even stil bij mensen waar ik aan denk. 

Aan mensen waar we van hielden en die ons ontvallen zijn. Wat zou ik graag nog eens kerst vieren met een bezoek aan hen. Maar ook aan mensen die in de knoei zitten door verdriet, financiële problemen, oorlog, of wat dan ook. 

Aan gewetensgevangenen die onder vreselijke omstandigheden in gevangenissen zitten.

Aan al die mensen waarvoor het niet vanzelfsprekend is dat er brood op de plank is en aan al die mensen die eenzaam zijn met Kerstmis en die blij zijn als de kerst weer om is.

Dus lieve mensen, schenk gewoon eens een gulle glimlach of een mooi gebaar aan een medemens en ervaar wat het met je doet. Het zal jou ook een goed gevoel geven! 

Kerst komt eraan, ook aan anderen denken... Bijvoorbeeld eens aan HEN (klik). 
Het kan tegenwoordig online!

Voor mijn laatste kerstverhaal (en meerderde verhalen) kun je HIER klikken.

Ook wil ik iedereen bedanken voor alle goede, mooie en lieve wensen langs allerlei wegen! 

Vandaag zocht ik op internet eens op de combinatie Kerstmis en licht.

Laat ik nu dit kersverse mooie lied van Stef Bos tegenkomen.
Stef Bos, ik houd erg van zijn repertoire! Dus blijf nog even, kijk en luister...

Ik wens jullie een heel mooi en gezellig kerstfeest!

Ik steek alvast wat kaarsjes aan,

een voor een ieder die ik moet missen,

ze geven licht en warmte!

Onderwijl luister ik naar 'Geef licht'.

Gon

Sankta Lucia op 13 december en over Kerst (plus kerstverhaal)

Zweden, ik denk er nog vaak aan terug natuurlijk. 
Altijd met warme gevoelens denken aan dit 's winters koude land. Iets wat ik wel behoorlijk mis, 
de strenge witte winters in Lapland. Beter dan al die regen hier.

Zo komt het ook dat ik bij 13 december gelijk denk aan LUCIA...

De kerk in Gränna waar de viering plaats vond vanmorgen

Sankta Lucia

Vandaag is het Luciadagen.

Het Luciafeest is een typisch Zweeds (Scandinavisch) lichtfeest dat wordt gevierd op 13 december, de naamdag van Sint Lucia (klik).

Vanaf vanmorgen vroeg 07.00 uur heeft de Lucia-viering plaatsgevonden in het stadje Gränna en is rechtstreeks uitgezonden op SVT2. Vanavond om 18.30 uur zal het herhaald worden. 
Gränna, ik weet precies waar het ligt, zo vaak langs gereden op weg naar het noorden of naar Nederland.

De herhaling van de uitzending 's avonds is voor velen wel te verkiezen boven vroeg uit bed, of later kijken op de Zweedse soort van "uitzending gemist".
De viering die op TV wordt uitgezonden is elk jaar weer van een andere mooie locatie.
Als je de uitzending wilt zien kan dat t/m 10 juni 2020 door HIER te klikken.

Nog een paar afbeeldingen die ik maakte van het begin van de uitzending:

Er is ook een kinderkoor bij en later ook een filmpje tussendoor dat ze zingend in een bakkerij zijn om zoete lekkernijen te maken :-)

En dan zijn we hard op weg naar Kerstmis.  Voor mij het mooiste feest van het jaar.
Dit jaar voor het eerst niet thuis. We hebben momenteel ook niet echt een thuis omdat we drie maanden in een huurappartementje zitten. Vorig jaar werd het ook niet veel met mijn ziek zijn en wachten op de operatie.
Daarom gaan we dit jaar voor 't eerst weg met Kerst.
We laten ons lekker verwennen in een hotel ergens aan zee, dus ook qua eten volledig verzorgd. 
De 24e aankomst in hotel en vertrek op de 27e december. Pelle mag ook mee en in zijn eigen mand op de kamer. Wat zal hij zich vermaken op het strand!

Omdat er verzoekjes kwamen, heb ik weer een kerstverhaal geschreven. Dus voor de liefhebbers... je kunt het HIER (klik) lezen.

Jullie zien mij hier nog wel even voor Kerst...

Tot dan!

Gon

En wat nu dan weer...

Niet gek hè dit uitzicht? Daarnet genomen deze foto vanuit de woonkamer. Daarnet dus nog maar eentje, want nu schijnt eindelijk de zon! Vannacht had het gevroren en vanmorgen, toen ik nog in mijn ochtendjas liep, was het uitzicht uit de woonkamer zo:

Ik moet zeggen, dat vond ik ook mooi. Zo van: lekker vorst en geen regen!

Zo'n mooi uitzicht vanuit dat appartementje in Vlagtwedde? 

Nee, daar hebben we geen mooi uitzicht, niet dat het erg is. Daar is een soort van patio buiten waar Chris een kerstboom voor ons gaat zetten beloofde ze vrijdagochtend. Leuk!

Chris, van haar huren we het appartement.

We zitten een lang weekend in een vakantiehuisje. Gratis en voor niets! Ongelooflijk dat we eens iets gratis en voor niets krijgen. Helemaal niets kost het, zelfs niets bijbetalen voor Pelle, zelfs niet voor de eindschoonmaak. Niet één eurocent.

Hoe dat zo kwam...

Afgelopen december zouden we een nieuwe tegelvloer in het huis krijgen. We zagen het niet zitten om daar de twee weken die hij nodig dacht te hebben in te zitten en dus huurden we een huisje in het park Emslandermeer, voor ons om de hoek als het ware. Het was toen ook dat ik net te horen had gekregen dat er een monster in mijn buik zat. Een zeer nare tijd. 

De twee weken in het park waren helemaal niet leuk, je bent er niet voor vakantie. Het huisje was maar zo zo en toen we erin kwamen vond ik het niet fris. Alles leek wel te plakken. Ik kon daar niet over uit. Je mag namelijk niet zelf de eindschoonmaak doen, nee, daar betaal je € 60,= voor. Dan mag ik toch verwachten dat het fris is als de vorige huurder zestig euro heeft betaald voor de eindschoonmaak. Dus aan de slag, zelf fris maken. 

Ik heb dat natuurlijk wel verteld bij de receptie en vrij lang met die aardige jonge vrouw staan praten, niet alleen over die kwestie van het schoonmaken. Dat was leuk en prettig.

Op twee januari vond ik een bericht in mijn mailbox van Hogenboom Vakantieparken waarin o.a. stond: 

U bent winnaar geworden van een gratis weekendje weg. Van harte gefeliciteerd! U geniet binnenkort van een weekend op Villapark Schildmeer in het villatype Stuurboord.

We mochten in het voor- of naseizoen en wel dit jaar. Er was nog helemaal niets van gekomen en het park is ook vrij dichtbij. Maar toch, we hebben geboekt voor dit weekend, vrijdag aangekomen.

Gisteren een uitstapje gemaakt wat je anders niet gedaan zou hebben, dus leuk. Het is hier echt super stil en daar genieten we van! Vanavond (zondag) lekker uit eten bij de Witte Molen in Ten Post en dan is het morgenochtend alweer voorbij.

Het is een leuk en gezellig huis en het was enorm fris! Het park is ook klein, veel kleiner en wat ons betreft fijner dan Emslandermeer.

Vanmorgen op tijd met Pelle op pad, dit is ook allemaal bij het park, ik was op deze plek na twee minuten lopen. Pelle lekker los!

Er is ook een mooi strand en verderop een leuke tent bij het strand waar het 's zomers wel druk zal zijn. Zo maar eens een boterham eten en dan Pelle weer uitlaten. Hij zal wel weer blij zijn!

Ik wens jullie een fijne zondag verder!

Groetjes vanuit villapark Schildmeer in Steendam.

Gon

"Ons" huisje

Daar zit je dan zomaar...

...in een piepklein appartementje in dezelfde straat.

Ons huis afgelopen voorjaar

Beviel het niet hier in Zuid-Oost Groningen?

Ja! Het beviel ons hier zelfs prima. 

Leuk huis, leuke buren/buurt (warm ontvangen), erg mooie omgeving, alles om de hoek.

Wat bezielt je dan om na anderhalf jaar het huis te verkopen en naar de Achterhoek te gaan???

Na tien jaar Zweden, tien jaar in de Laplandse bossen... 10 jaar RUST!

Tijdens de enige bezichtiging van dit huis tijdens een Open Huizen Dag op een zaterdagmiddag rond 15.00 uur, is ons niet opgevallen dat er een hele wijk ontsluit op het stuk klinker straat waaraan het huis staat. Ook de weg die achterlangs loopt is veel drukker en rumoeriger dan we ooit konden vermoeden. 

Kortom... zo enorm prikkelbaar allebei om de herrie van het verkeer. 

Aanvang voor zessen 's morgens...

Regelmatig met elkaar overlegd, blijven we of blijven we niet?

Veel aan het huis en de tuin gedaan.

Eens een waardebepaling vragen bij een makelaar.

Dat je het geld wat je erin stak niet terugverdient bij verkoop begrepen we zelf wel, maar de waardebepaling was voor ons acceptabel. 

We lieten het nog even bezinken tot de makelaar die de waarde bepaald had ons weken later belde. Hij had een jong stel dat op zoek was naar een huis in onze woonplaats en niet kon slagen, of hij ons huis mocht laten zien. Ja hoor, zal zo'n vaart niet lopen.

Bezichtiging liep goed zei hij en een paar dagen later wilden ze het huis nog een keer zien.

Oh jee!

Ze waren verliefd op het huis... verkocht!

Wij op zoek naar iets anders. 't Liefst wilden we in deze woonplaats of omgeving blijven. Helaas kwam er maar niets op de markt wat bij ons  paste, of het was alweer voor ons neus weg.

We vergrootten ons gebied van Groningen onder de A7 tot de hoogte Nijmegen en dan het oosten van Nederland. Het ene uitstapje naar Zuid-Limburg bleek een vergissing, nee, daar wilden we bij nader inzien toch niet wonen. Dit terwijl we toch makkelijk aarden en ons makkelijk aanpassen.

Nu wordt het dus de Achterhoek, niet ver van Eibergen. Jammer genoeg is het huis dat we daar kochten eind januari pas beschikbaar. Vandaar de overbrugging in dit appartementje. Onze spullen staan opgeslagen bij het verhuisbedrijf. Dit appartementje is al helemaal ingericht, dus alleen persoonlijke spullen mee.

De woonkamer in het appartementje

En de goed uitgeruste keuken waar inmiddels ook een wasmachine staat

Er is ook nog een kleine slaapkamer en een fijne badkamer (douche/toilet/wastafel).

Van hieruit kan ik lopend naar de supermarkt en andere winkels, zelfde straat, maar veel dichter bij de winkels.

Pelle vindt het best, zolang wij er maar zijn en zijn mand.

Nu dus even lekker uitrusten hier, verhuizen is toch wel heftig, vooral als je wat ouder wordt. 

Nu dus weer eens tijd om hier te schrijven. 

Tot snel!

Gon

Tja, waar was ik gebleven...

Een tijd niet geschreven, dat is helemaal waar en ik weet eigenlijk niet hoe ik beginnen zal. Het was een gekke tijd. Allereerst kan ik vertellen dat ik met Pelle echt elke dag de natuur in ben gegaan, behalve toen het zo rond de veertig graden was. In dat geval zo snel mogelijk behoefte doen en weer in de schaduw thuis. Lekker in het druivenprieel, de plek waar het nog het beste uit te houden is tijdens hitte. Of in de wind van de ventilator.

We zagen het koren, met aan de randen korenbloemen, klaprozen (niet op deze foto's maar wel vlakbij) en kamille, snel rijpen. 

Eindeloos wandelen dus, een gebied met veel prachtige gezichten.

Met Pelle gaat het hartstikke goed, hij heeft het prima naar zijn zin en we houden heel veel van hem. Hij is werkelijk zo ontzettend lief. Weet echt niet wat het is om je tanden te laten zien. Laat braaf zijn oogdruppels in doen en zalfje aanbrengen op zijn lip. Dat hadden we bij Sim niet hoeven doen. Die was dan panisch. Inmiddels kan Pelle ook los, dat hebben we geoefend. Er zijn hier echter ook veel terreinen van Natuurmonumenten en daar mag de hond niet los, ook goed.

Zoals hier in Smeerling waar Natuurmonumenten Lakenvelders heeft uitgezet.
Logisch dat honden niet los mogen!

Prachtig hé?!

Zo, nu wel genoeg foto's om een idee van deze mooie omgeving te krijgen, hoewel ik de Ruiten Aa nog niet heb laten zien. Maar ach, je komt hem overal tegen in de natuurgebieden omdat hij kronkelend zijn weg volgt. Ook onder het bruggetje bij de Lakenvelders door.

Wanneer ik nu verder ga met vertellen denk ik dat jullie het niet meer kunnen volgen. Want zeg nu zelf, wie gelooft er nu dat wij gaan verhuizen? Nee, dat geloof je toch niet? Leuk huis, warm ontvangen in de buurt, prachtige omgeving... en toch...

Ons stekkie in Zweden...

Ångermanälven

Omgeving Borgafjäll

Duizenden en duizenden van zulk soort foto's heb ik gemaakt.

We kunnen moeilijk wennen aan de drukte hier na tien jaar Lapland - Zweden. 

Natuurlijk vind je dat hier niet en dat wisten we tevoren, maar toch, misschien lukt een rustiger plekje ergens aan de oostkant van Nederland. 

Dat hopen we gevonden te hebben aan de rand van een klein dorpje ergens in de Achterhoek. Terug naar Zweden is geen optie, gezien ons ouder worden willen we alles weer "om de hoek" hebben en niet het dichtstbijzijnde ziekenhuis op 150 km om maar een voorbeeldje te geven. 

De Achterhoek dus nu. Voor hetzelfde geld waren we in deze omgeving geslaagd voor een rustige plek, maar dat kwam helaas niet te koop in deze regio of het was alweer voor je neus weg, want ja, het bleek dat we niet de enigen zijn die zoiets zochten.

Eind januari verhuizen we dus naar de Achterhoek. 

Hoe zal ik dan mijn blog gaan noemen?

Gon

't Was even stil, maar dan...!

Tja, het was even stil. 

We hadden veel verdriet om Sim en ook kwam het er niet van om hier te schrijven.

Maar er is leuk nieuws en ik wil dat graag delen hier...

Twee maanden wilden we minstens wachten alvorens weer een hond te nemen. Dit hebben we in het verleden ook gedaan, eerst een periode om het verlies van je hond een plek te geven. Dat kost mij altijd veel tijd, meer dan die twee maanden, maar een andere lieverd kan ook therapeutisch werken en  weer een "hondenzonnetje" in huis brengen.

Hij kwam voor ons gevoel dus vroeg op ons pad, te vroeg eigenlijk. Maar het zou zo oliedom zijn te negeren dat deze lieverd voorbestemd was om bij ons te komen wonen 😃

We zochten niet bewust, nee, zijn foto kwam in dezelfde week bij ons allebei een keer voorbij.

Dit moest zo zijn!

Het toeval was ook dat hij in een opvang zat in Smilde, een kilometer van het crematorium waar we Sim gebracht (en weer gehaald) hebben. Dat crematorium en de opvang zijn niet dicht bij huis. Sim lieten we inslapen op een zondag en het crematorium dichtbij was toen niet open, vandaar verder weg.

Afijn, laat ik hem nu dan maar eens voorstellen, dit is Pelle...

Foto genomen bij de opvang.

Pelle met zijn mooie Zweedse jongensnaam. Met Zweden heeft Pelle zelf niets te maken. Hij komt uit een echtscheiding en kwam in het gezin toen hun zoontje vier jaar was. Dat zoontje is inmiddels een zoon van veertien, dus inderdaad, Pelle is al tien jaar.

We willen steeds een oudere hond een kans geven.

Pelle tien jaar dus, maar hij lijkt op een grote pup. Dat zei men bij de dierenarts waar we zijn gebit even schoon hebben laten maken. Was nog prima in orde en er hoefde niets getrokken te worden.

Ook mensen in de wachtkamer dachten aan een grote pup, mensen op straat waar je mee aan de praat raakt en bezoek. Hij is energiek en zeer aanhankelijk. Begroet iedereen zeer vriendelijk en wil dan geknuffeld worden. Als je zijn tuigje met riem (Flexi) pakt is hij helemaal dol en doet zo gek dat het wel even duurt eer hij het aan heeft. En dan hollen maar. Ja, ook goed voor mijn conditie die nog wel te wensen overlaat na de operatie in februari.

Kortom, we zijn blij met hem! Hopelijk mogen we een aantal jaren van hem genieten.

Ik ga zo maar weer eens even met hem uit, even de natuur in...

Fijn weekend!

Gon

Lieve Sim, lieve bruine boender

Sim

07-04-2006          09-06-2019

Een herdenkingsblog voor lieve lieve Sim, eigenlijk herinneringen ophalen vanaf 23 juli 2014. Toen kwam Sim bij ons wonen en was toen 8 jaar. Onderaan een kleine serie foto's...

Alweer zo'n twee weken geleden dat Sim is overleden, ze was 7 april 13 jaar geworden. De laatste twee weken waren erg moeilijk, het gemis is zo groot. Sim was een erg aanhankelijke hond en altijd in mijn nabijheid. Juist daardoor mis je haar ook in alles, een hond zit dan zo in je leven, je doen en laten verweven. 

Maar ik ben ook heel erg blij omdat ik/wij haar nog zo'n mooie vijf jaar konden geven. Ik ga eens herinneringen ophalen en begin bij hoe het zo begon dat Sim bij ons kwam.

De eerste avond in haar mand bij ons

Door Belgische Facebookvrienden die destijds vaak naar Zweden op vakantie gingen waar wij toen woonden, ontdekte ik een door Marissa gedeelde melding van een Stichting die thuisloze honden herplaatste. Daarin werd een nieuw thuis gezocht voor Sim met onderstaande foto erbij.

Zo stond Sim beschreven:

“Sim is een typische Engelse rode Cocker. Ze kan met andere honden maar is eerder wat ontwijkend. Echt spelen met andere honden doet ze niet.

Sim is nog speels en is graag in gezelschap van haar baasjes. Ze kan wel alleen blijven maar dan jankt ze de eerste 5 minuten. Daarna gaat ze rustig in haar mandje liggen. 

Maar helaas heeft Sim de 'Rode Cocker Ziekte'. Dit wil zeggen dat ze zeer terughoudend is naar vreemde mensen. Zij wil de mensen op haar manier en op haar tijd leren kennen. Haar baasjes hebben een heel jong kindje en zijn nu bang dat Sim iets naar hem gaat doen. Ze zorgen dat Sim niet bij hun zoontje kan. Nu hebben ze besloten dat Sim een thuis verdient waar alle aandacht naar haar gaat en waar ze rekening houden met haar 'probleem'. 

Ben jij op zoek naar een lieve hond en begrijp je dat Sim tijd nodig heeft om te wennen, neem dan contact met ons op.”

Van Marissa en Luc, die Sim vanuit België hebben meegenomen naar Zweden en haar twee weken voor vertrek in huis genomen hebben, hadden we al begrepen dat de eerste dagen erg moeilijk waren. Voor Sim, maar ook voor Marissa en Luc (en hun honden). Sim blafte en huilde omdat ze haar baasjes miste, was ontroostbaar en ook niet te benaderen, dus niet aan te lijnen. Later is het dan beter gegaan en we vonden het ontzettend zielig dat Sim hier nog een keer doorheen zou moeten. Was ze net aan Marissa en Luc gewend en werd ze weer afgestaan. Hoe moet ze zich wel niet gevoeld hebben?!

Met in ons achterhoofd dat het voor het goede doel was zijn we toch aan de klus begonnen en dat was zwaar. Sim werd ’s middags rond twee uur gebracht en nadat Marissa en Luc weggegaan waren, werd ze zeer onrustig. Wilde gaan zoeken, ging blaffen, janken, huilen, piepen, memmen. Dit hield ze vol tot ongeveer middernacht. 

Het was onafgebroken en ik kan je zeggen dat je daar behoorlijk gestoord van wordt. Maar het medelijden was groter dan de ergernis, zo'n verdriet door het gemis, dus zo'n trouwe hond.

’s Nachts heb ik haar dan in haar mand gekregen (foto bovenaan) en is ze stil geweest tot vijf uur. Even bij haar geweest en gezegd dat ze toch weer even in de mand moest. Ze liet ons slapen tot ongeveer half acht. Netjes, viel ons toch mee.

En toen zijn we met Sim aan 't werk gegaan.

Sim vertoonde behoorlijk neurotisch gedrag. Alsmaar lopen, rondjes lopen. Dit kon ze uren volhouden en we snapten niet dat ze niet moe werd. Ik mocht ook niet uit haar gezichtsveld verdwijnen, dan ging ze blaffen en memmen. Een soort verlatingsangst. 

We hebben geoefend, steeds even langer weggaan en belonen als ze stil bleef. Na een kleine drie weken konden we zeggen dat we er een gelukkige hond bij hadden en kon ze ook alleen blijven. Ze vertrouwde ons.

Sim was erg lief, aanhankelijk, werd heel graag geknuffeld, hield erg van autorijden, was nog zeer energiek en speels voor een hond van acht jaar. Liet zich gemakkelijk kammen (haar oren moesten elke dag wel gekamd worden, was een groot deel van haar image :-) en afdrogen als ze nat geworden was. 

Ze had een sterk jachtinstinct, liep in Zweden altijd door de bermen, de greppels en de bosbessen onder de dennenbomen. Zo had ze bijna een auerhoen te pakken, heeft een keer een eekhoorn gepakt die helaas gelijk dood was en menige muis en rat aan z'n einde gebracht. Het haar van haar oren zat dan telkens vol met gras- en bloemenzaden, mos, verdorde blaadjes. ’s Morgens waren ze helemaal nat van de dauw, haar neus ging n.l. constant over de grond en dat met grote snelheid. Vandaar het dagelijkse kammen. Ik ben daar toen gelijk al mee begonnen, ook om vertrouwen te winnen. Ik legde een oor op mijn bovenbeen als ik zat en kon zo alsmaar kammen tot het weer netjes was. Prima vond ze dat, leek er zelfs van te genieten.

Toen waren we dus waar we wilden zijn. Het was heerlijk om te zien dat ze zich helemaal thuis voelde en erg enthousiast naar ons was. 
Hopelijk was ze het enorme verdriet om haar vorige baasjes snel vergeten, ze had het naar haar zin en wat heeft ze genoten van de tijd in Zweden waar ze altijd vrij was op een erg groot eigen terrein.  Ze wist precies waar haar grenzen waren. 

Een leuk voorval dat Peter nogal eens memoreert is het volgende. Ze had aan het eind van de zomer een keer een bullenpees begraven, niet diep want ze deed het met alleen haar neus. Toen laat in het voorjaar de sneeuw bijna weg was kwam ze er mee aan zetten en legde het voor Peter op de grond. Normaal zou ze nooit zoiets afstaan, maar nu was het vies door modder die eraan zat. Peter begreep dat de vraag was of hij het even schoon wilde maken, dus gedaan en het weer teruggegeven. Helemaal blij heeft ze het alsnog opgegeten na een winter in de diepvries in de tuin.
We waren erg gelukkig met haar, maar het was jammer dat ze dus de omschreven wel zo genoemde "Engelse cocker ziekte" had. D.w.z. dat ze zeer onzeker naar vreemden was en dat is ook nooit over gegaan. Wij waarschuwden bezoek dan ook altijd om Sim totaal te negeren, net doen of ze niet bestond. Ook geen onverwachte vreemde bewegingen maken, zoals overdreven met je handen praten. Ze was dan niet te vertrouwen. 
Nu wonen we weer in Nederland en hier zagen we dit jaar in Nederland veel meer mensen als in Zweden in die tien jaar. Niet dat we daar niemand zagen, maar we zaten hier ook in een verbouwing en dus telkens werklui over de vloer. En juist door veel meer mensen over de vloer is het in de loop van dit laatste jaar steeds beter geworden en hadden we zelfs een ontspannen sfeer wat Sim met bezoek betrof. Maar wel negeren dus.

Het was erg zielig voor haar dat we haar drie keer moesten laten opereren. In 2015 werd er een melkkliertumor verwijderd met ook de twee naastgelegen melkklieren, dus aan weerszijden ook een weg voor de zekerheid. In 2016 moest haar baarmoeder eruit, die was ontstoken. In 2017 weer een melkkliertumor ontdekt, deze was al wat verder heen en is ook weer met twee naastgelegen verwijderd en er het beste maar van hopen. Nu kreeg ze in ene van alles een paar weken geleden en het ging heel snel bergafwaarts. Kortademig, geen zin om uit te gaan, weinig eetlust, koorts, moeilijk op kunnen staan, later niet meer op kunnen staan. De dierenartsen hebben nog dingen geprobeerd, maar het mocht allemaal niet baten en we willen dat het waardig blijft. Helaas moesten we dus de onvermijdelijke beslissing nemen.
We hebben haar individueel laten cremeren en haar weer thuis in een urn. Net als Spetter, Cayan en Rush.

We missen haar heel erg. Zoals bijvoorbeeld 's avonds rond acht uur. Haar biologische klok liep zeer gelijk, als ik dan niet op de bank zat (journaal kijken) dan was ze onrustig en een beetje chagrijnig. Ze mocht dan namelijk altijd naast me liggen en ging dan na een poosje als een baby in mijn linkerarm liggen om haar buik te laten kriebelen en daarna heel gek te gaan doen, spelen dus! Ontzettend leuk altijd. En zo zijn er zoveel rituelen die je elke dag mist.

Nu zal ik wat foto's plaatsen met hier en daar korte toelichtingen erbij.

Samen naar Borgafjäll, 100 km rijden dus naar de bergen. Hier waren we op een strandje aan een bergmeer en ik zat even heerlijk op een grote zwerfkei te luisteren naar de enorme rust en het zachte gekabbel van het water op het strandje. Daar was mevrouw het niet mee eens, zij wilde verder op ontdekkingstocht en maakte dit door scherp keffen duidelijk, zeer komisch.
Hier had ze de enorme halsband van de vorige eigenaar nog om, later alleen het tuigje als we op pad gingen.

Op de achterbank in Borgafjäll.

Ernstig kijken in een van haar manden, deze stond in de garage onder het huis.

's Morgens altijd mee naar de badkamer.

Lekker bij Peter op schoot.

Het is koud, rond de -20, maar ze wil buiten spelen, dus hup, een jasje aan dan...

... en spelen maar!

Hier net onder nul, dus geen jas aan en lekker stokken ophalen!

Lekker gezwommen.

Afgelopen zomer in Nederland.

Heet en dus afkoelen in doorwaadbare plaats in de Ruiten Aa vlakbij huis.

Dag lieve Sim, lieve lieve schat!

We zullen je nooit vergeten.

Voor altijd in mijn hart!

We'll meet again...

Gon

Helaas...

Helaas ging het na de opleving waarover ik schreef in het vorige bericht toch weer snel veel slechter met Sim. Weer naar de dierenarts op dinsdag en vier dagen later op vrijdag de dierenarts thuis laten komen. Medicijnen en injecties, het mocht allemaal niet baten en we moesten het onontkoombare besluit nemen op de eerste pinksterdag. Eind van de week kunnen we de urn met haar as ophalen in het crematorium. Peter en ik zijn er kapot van, je mist haar in alles. 

Waarschijnlijk schrijf ik nog een bericht over het leven van Sim bij ons, net als ik dat destijds over Rush heb gedaan. (bij belangstelling hier te lezen (klik)

Lieve, lieve Sim, voor altijd in ons hart.

Gon