Lieve Sim, lieve bruine boender

Sim

07-04-2006          09-06-2019

Een herdenkingsblog voor lieve lieve Sim, eigenlijk herinneringen ophalen vanaf 23 juli 2014. Toen kwam Sim bij ons wonen en was toen 8 jaar. Onderaan een kleine serie foto's...

Alweer zo'n twee weken geleden dat Sim is overleden, ze was 7 april 13 jaar geworden. De laatste twee weken waren erg moeilijk, het gemis is zo groot. Sim was een erg aanhankelijke hond en altijd in mijn nabijheid. Juist daardoor mis je haar ook in alles, een hond zit dan zo in je leven, je doen en laten verweven. 

Maar ik ben ook heel erg blij omdat ik/wij haar nog zo'n mooie vijf jaar konden geven. Ik ga eens herinneringen ophalen en begin bij hoe het zo begon dat Sim bij ons kwam.

De eerste avond in haar mand bij ons

Door Belgische Facebookvrienden die destijds vaak naar Zweden op vakantie gingen waar wij toen woonden, ontdekte ik een door Marissa gedeelde melding van een Stichting die thuisloze honden herplaatste. Daarin werd een nieuw thuis gezocht voor Sim met onderstaande foto erbij.

Zo stond Sim beschreven:

“Sim is een typische Engelse rode Cocker. Ze kan met andere honden maar is eerder wat ontwijkend. Echt spelen met andere honden doet ze niet.

Sim is nog speels en is graag in gezelschap van haar baasjes. Ze kan wel alleen blijven maar dan jankt ze de eerste 5 minuten. Daarna gaat ze rustig in haar mandje liggen. 

Maar helaas heeft Sim de 'Rode Cocker Ziekte'. Dit wil zeggen dat ze zeer terughoudend is naar vreemde mensen. Zij wil de mensen op haar manier en op haar tijd leren kennen. Haar baasjes hebben een heel jong kindje en zijn nu bang dat Sim iets naar hem gaat doen. Ze zorgen dat Sim niet bij hun zoontje kan. Nu hebben ze besloten dat Sim een thuis verdient waar alle aandacht naar haar gaat en waar ze rekening houden met haar 'probleem'. 

Ben jij op zoek naar een lieve hond en begrijp je dat Sim tijd nodig heeft om te wennen, neem dan contact met ons op.”

Van Marissa en Luc, die Sim vanuit België hebben meegenomen naar Zweden en haar twee weken voor vertrek in huis genomen hebben, hadden we al begrepen dat de eerste dagen erg moeilijk waren. Voor Sim, maar ook voor Marissa en Luc (en hun honden). Sim blafte en huilde omdat ze haar baasjes miste, was ontroostbaar en ook niet te benaderen, dus niet aan te lijnen. Later is het dan beter gegaan en we vonden het ontzettend zielig dat Sim hier nog een keer doorheen zou moeten. Was ze net aan Marissa en Luc gewend en werd ze weer afgestaan. Hoe moet ze zich wel niet gevoeld hebben?!

Met in ons achterhoofd dat het voor het goede doel was zijn we toch aan de klus begonnen en dat was zwaar. Sim werd ’s middags rond twee uur gebracht en nadat Marissa en Luc weggegaan waren, werd ze zeer onrustig. Wilde gaan zoeken, ging blaffen, janken, huilen, piepen, memmen. Dit hield ze vol tot ongeveer middernacht. 

Het was onafgebroken en ik kan je zeggen dat je daar behoorlijk gestoord van wordt. Maar het medelijden was groter dan de ergernis, zo'n verdriet door het gemis, dus zo'n trouwe hond.

’s Nachts heb ik haar dan in haar mand gekregen (foto bovenaan) en is ze stil geweest tot vijf uur. Even bij haar geweest en gezegd dat ze toch weer even in de mand moest. Ze liet ons slapen tot ongeveer half acht. Netjes, viel ons toch mee.

En toen zijn we met Sim aan 't werk gegaan.

Sim vertoonde behoorlijk neurotisch gedrag. Alsmaar lopen, rondjes lopen. Dit kon ze uren volhouden en we snapten niet dat ze niet moe werd. Ik mocht ook niet uit haar gezichtsveld verdwijnen, dan ging ze blaffen en memmen. Een soort verlatingsangst. 

We hebben geoefend, steeds even langer weggaan en belonen als ze stil bleef. Na een kleine drie weken konden we zeggen dat we er een gelukkige hond bij hadden en kon ze ook alleen blijven. Ze vertrouwde ons.

Sim was erg lief, aanhankelijk, werd heel graag geknuffeld, hield erg van autorijden, was nog zeer energiek en speels voor een hond van acht jaar. Liet zich gemakkelijk kammen (haar oren moesten elke dag wel gekamd worden, was een groot deel van haar image :-) en afdrogen als ze nat geworden was. 

Ze had een sterk jachtinstinct, liep in Zweden altijd door de bermen, de greppels en de bosbessen onder de dennenbomen. Zo had ze bijna een auerhoen te pakken, heeft een keer een eekhoorn gepakt die helaas gelijk dood was en menige muis en rat aan z'n einde gebracht. Het haar van haar oren zat dan telkens vol met gras- en bloemenzaden, mos, verdorde blaadjes. ’s Morgens waren ze helemaal nat van de dauw, haar neus ging n.l. constant over de grond en dat met grote snelheid. Vandaar het dagelijkse kammen. Ik ben daar toen gelijk al mee begonnen, ook om vertrouwen te winnen. Ik legde een oor op mijn bovenbeen als ik zat en kon zo alsmaar kammen tot het weer netjes was. Prima vond ze dat, leek er zelfs van te genieten.

Toen waren we dus waar we wilden zijn. Het was heerlijk om te zien dat ze zich helemaal thuis voelde en erg enthousiast naar ons was. 
Hopelijk was ze het enorme verdriet om haar vorige baasjes snel vergeten, ze had het naar haar zin en wat heeft ze genoten van de tijd in Zweden waar ze altijd vrij was op een erg groot eigen terrein.  Ze wist precies waar haar grenzen waren. 

Een leuk voorval dat Peter nogal eens memoreert is het volgende. Ze had aan het eind van de zomer een keer een bullenpees begraven, niet diep want ze deed het met alleen haar neus. Toen laat in het voorjaar de sneeuw bijna weg was kwam ze er mee aan zetten en legde het voor Peter op de grond. Normaal zou ze nooit zoiets afstaan, maar nu was het vies door modder die eraan zat. Peter begreep dat de vraag was of hij het even schoon wilde maken, dus gedaan en het weer teruggegeven. Helemaal blij heeft ze het alsnog opgegeten na een winter in de diepvries in de tuin.
We waren erg gelukkig met haar, maar het was jammer dat ze dus de omschreven wel zo genoemde "Engelse cocker ziekte" had. D.w.z. dat ze zeer onzeker naar vreemden was en dat is ook nooit over gegaan. Wij waarschuwden bezoek dan ook altijd om Sim totaal te negeren, net doen of ze niet bestond. Ook geen onverwachte vreemde bewegingen maken, zoals overdreven met je handen praten. Ze was dan niet te vertrouwen. 
Nu wonen we weer in Nederland en hier zagen we dit jaar in Nederland veel meer mensen als in Zweden in die tien jaar. Niet dat we daar niemand zagen, maar we zaten hier ook in een verbouwing en dus telkens werklui over de vloer. En juist door veel meer mensen over de vloer is het in de loop van dit laatste jaar steeds beter geworden en hadden we zelfs een ontspannen sfeer wat Sim met bezoek betrof. Maar wel negeren dus.

Het was erg zielig voor haar dat we haar drie keer moesten laten opereren. In 2015 werd er een melkkliertumor verwijderd met ook de twee naastgelegen melkklieren, dus aan weerszijden ook een weg voor de zekerheid. In 2016 moest haar baarmoeder eruit, die was ontstoken. In 2017 weer een melkkliertumor ontdekt, deze was al wat verder heen en is ook weer met twee naastgelegen verwijderd en er het beste maar van hopen. Nu kreeg ze in ene van alles een paar weken geleden en het ging heel snel bergafwaarts. Kortademig, geen zin om uit te gaan, weinig eetlust, koorts, moeilijk op kunnen staan, later niet meer op kunnen staan. De dierenartsen hebben nog dingen geprobeerd, maar het mocht allemaal niet baten en we willen dat het waardig blijft. Helaas moesten we dus de onvermijdelijke beslissing nemen.
We hebben haar individueel laten cremeren en haar weer thuis in een urn. Net als Spetter, Cayan en Rush.

We missen haar heel erg. Zoals bijvoorbeeld 's avonds rond acht uur. Haar biologische klok liep zeer gelijk, als ik dan niet op de bank zat (journaal kijken) dan was ze onrustig en een beetje chagrijnig. Ze mocht dan namelijk altijd naast me liggen en ging dan na een poosje als een baby in mijn linkerarm liggen om haar buik te laten kriebelen en daarna heel gek te gaan doen, spelen dus! Ontzettend leuk altijd. En zo zijn er zoveel rituelen die je elke dag mist.

Nu zal ik wat foto's plaatsen met hier en daar korte toelichtingen erbij.

Samen naar Borgafjäll, 100 km rijden dus naar de bergen. Hier waren we op een strandje aan een bergmeer en ik zat even heerlijk op een grote zwerfkei te luisteren naar de enorme rust en het zachte gekabbel van het water op het strandje. Daar was mevrouw het niet mee eens, zij wilde verder op ontdekkingstocht en maakte dit door scherp keffen duidelijk, zeer komisch.
Hier had ze de enorme halsband van de vorige eigenaar nog om, later alleen het tuigje als we op pad gingen.

Op de achterbank in Borgafjäll.

Ernstig kijken in een van haar manden, deze stond in de garage onder het huis.

's Morgens altijd mee naar de badkamer.

Lekker bij Peter op schoot.

Het is koud, rond de -20, maar ze wil buiten spelen, dus hup, een jasje aan dan...

... en spelen maar!

Hier net onder nul, dus geen jas aan en lekker stokken ophalen!

Lekker gezwommen.

Afgelopen zomer in Nederland.

Heet en dus afkoelen in doorwaadbare plaats in de Ruiten Aa vlakbij huis.

Dag lieve Sim, lieve lieve schat!

We zullen je nooit vergeten.

Voor altijd in mijn hart!

We'll meet again...

Gon