Ik kreeg een telefoontje van de pedicure donderdag dat ik weer mag komen, 2 juni ben ik aan de beurt. Ik was voor 't laatst geweest op 5 maart en zou zes weken later weer, je raadt het al. Ik heb er dus zelf de schaar maar in gezet.
Ik kreeg een berichtje van de kapper via Messenger, gelijk afgelopen woensdagavond na de persconferentie. Of ik al een afspraak wilde maken, want ja, ze mocht weer werken.
Het was één dag voor mijn afspraak in maart dat de kappers niet meer mochten knippen. Als ik nu ga eerdaags is het dan ook 16 weken geleden dat ik ben geweest.
Denk niet dat ik nu echt voor .... loop. Nee, ik heb er op een moment gewoon zelf de schaar in gezet. Ik was best tevreden en ik ben er nagenoeg zeker van dat niemand er ooit erg in heeft gehad.
Ik voelde me gelijk een stuk prettiger, want als je haar maar goed zit is een waar gezegde.
Mijn moeder sprak altijd erg veel in/met spreekwoorden en gezegden.
Als er iemand klaagde dat diegene vond dat hij/zij er oud uit begon te zien zei mijn moeder met een 'gekke bek': Als je niet oud wilt worden, moet je jezelf vroeg opknopen'.
Ze wist er zo veel en gebruikte ze zo vaak.
Toen mijn moeder in het tehuis woonde vanwege Alzheimer en werkelijk alles kwijt leek te zijn, ons niet meer herkende, wel vage herkenning, maar niet meer echt weten wat de relatie was, deden vrijwilligers vaak spelletjes met de groep van 6 patiënten die op die gesloten afdeling woonde.
Ze woonden daar als een soort gezin zeg maar. Met z'n zessen een gezamenlijke woonkamer en keuken, ieder een eigen kamer met badkamer. Van zelf koken kwam natuurlijk niets, soms als iemand er pas woonde. De verpleging moest dus ook koken voor de patiënten en zichzelf.
Afijn, het gaat om de spelletjes.
Vaak werd het spelletje spreekwoorden en gezegden raden gespeeld. Mijn moeder won altijd! Ongelooflijk dat ze die allemaal nog wist.
Nu ben ik waar ik zijn wil, bij mijn moeder die er niet meer is op Moederdag.
Bij mijn moeder die ik nog altijd mis.
 |
| klikklik |
Het was Moederdag 1962 en mijn moeder kreeg bovenstaand 'boekje' van mij.
Buitenkant van blauw vouwpapier met een grote gele (poëzieboek-)vlinder erop.
De twee vellen waren "gebonden" met geel haakkatoen met een strikje erin.
Buitenkant van blauw vouwpapier met een grote gele (poëzieboek-)vlinder erop.
De twee vellen waren "gebonden" met geel haakkatoen met een strikje erin.
Het was gemaakt op school onder leiding van onze juffrouw 'Hulsbos'.
Ik zat in de tweede klas van de lagere school.
We moesten nog schrijven met kroontjespen en met streepjes tussen de lettergrepen.
Het was vlak voor de ballpoint bij ons op school z'n intrede deed.
Blokletters leerden we, ik kan niet aan elkaar schrijven.
Het is geen gedicht, nee, het is een liedje!
Nog altijd kan ik het zingen en dat deed ik ook op Moederdag 1962.
Mijn vader had het voor me op een veilige plaats bewaard tot dé dag.
Klik maar op het plaatje om het goed te kunnen zien en lezen.
Het grappige is dat mijn vijf jaar jongere broer, die vijf jaar later
bij juffrouw Hulsbos in de klas zat, ook met dit liedje thuiskwam.
Alleen was het boekje niet vierkant maar in de vorm van een hart.
Geniet van je moeder zolang je haar nog hebt.
Geniet morgen van Moederdag!
Gon
